ცხოვრების მიზანი და წინსვლა

შეიძლება ბევრი ილაპარაკო თემაზე-საჭიროა თუ არა ცხოვრებაში დიდი მიზანი? ღირს კი ცნობიერად მიზნისკენ სწრაფვა და რისთვის? თუ უბრალოდ უნდა მიეცეთ დინებას და მიიღოთ სიამოვნება?  ყველა ვარიანტს აქვს არსებობის უფლება.  აღნიშნულის თაობაზე კამათი არ ღირს. მაგრამ ამასთანავე უნდა გავიგოთ, რომ მსგავს საუბრებს არანაირი კავშირი არ აქვს ცხოვრებისეული ცვლილებებით მართვასთან.

მე პასუხისმგებლობით ვაცხადებ, რომ :

მიზნის გარეშე საკუთარი თავის ხელახლად შექმნა   შეუძლებელია.

ეს აქსიომაა, სადაც კვანძური სიტყვა  „ხელახლად“არის. თუ თქვენთვის აღნიშნული არ არის აშკარა, შესაძლებელია, ამ ეტაპზე, თქვენ ეს ინფორმაცია არ გჭირდებათ. და ეს, სხვათაშორის, აგრეთვე ნორმალურია.  ყველა თავისი სიჩქარით მოძრაობს. მაგრამ, ეს რესურსი იქნება გამოყენებული მათით ვინც არა მხოლოდ მზად არის ცვლილებებისათვის არამედ ახორციელებს კიდევაც მათ და არ უშინდება ცხოვრების 180 გრადუსით შემოტრიალებას.

მიზნის გარეშე თქვენ განაგრძობთ თავის შექმნას ისე, როგორც ამას აქამდე აკეთებდით. და იგივე შედეგებს მიიღებთ. მეტწილად - გაუთვიცნობიერებულად. თითქმის ყოველთვის - გაუთვითცნობიებულერად. რადგან მიზანი და სწრაფვები-ეს არის პირველი ხელსაწყო, რომელიც ბუნებრივ (!) ცნობიერებას აღვიძებს. მიზნის გარეშე გამუდმებით „გამეორების“ ღილაკი მოქმედებს, როდესაც თქვენი ქმედებები, აზრები და განწყობა გუშინდელ დღეს იმეორებენ.

ნუ დაელოდებით თავბრუდამხვევ შესაძლებლობებს და იმას, რასაც იღბალს უწოდებენ, თუ თქვენ შესაბამისი განწყობა და მიზნების განხორციელების გეგმები  არ გაგაჩნიათ.

ხალხი, რომელიც ირწმუნება, რომ მიზნის მიღწევას არაფერი არ მოაქვს, რადგან ხანგრძლივი სიხარული მას არ მოაქვს, ხელს აწერენ იმ ფაქტს,  რომ ეძებენ შედეგის დადგომის სიამოვნებას. მაშინ როდესაც მათ, ვინც ცნობიერი თვითგანვითარების გზას დაადგა, მშვენივრად ესმით, რომ სიამოვნება  პროცესშია. სასურველი შედეგი - ეს გაკვრითი  სიხარულია (რომელიც ასევე ძალიან სასიამოვნოა და ახალი ძალების მომტანი), მხოლოდ საყვარელი პროცესი - ეს სიღრმისეული ცხოვრებით ტკბობაა, რომელსაც თქვენი შინაგანი მდგომარეობა ახალ საფეხურზე გადაყავს. შენ არსობრივად კმაყოფილი ხდები, ზედაპირული ემოციების მიუხედავად. (გაითვალისწინეთ, რომ საუბარია მართულ პროცესზე, რომლის საფუძველშიც მიზანი დევს).

კალაპოტის არჩევას და  წინსვლას ჩვენი ცნობიერება ახალ დონეზე აყავს. ეს გადახარისხების მნიშვნელოვანი ეტაპია და კიდევ ერთი ნაბიჯია საკუთარი ჭეშმარიტი მესაკენ, რომელშიც სულის ხმა უფრო გარკვევით ისმის. მხოლოდ ნაბიჯი. მე არ ვიძახი, რომ  მიზნის დასახვა, მისკენ სწრავფა და მიღწევა-ეს ფინიშის მონაკვეთია. ეს პროცესია (პროცესი ! და არა შედეგი), რომელიც საშუალებას იძლევა საკუთარი თავის შესაძლებლობები და რესურსები შეიცნოთ.

მიზნისკენ სწრაფვა და მისი მიღწევა - ეს საშუალებაა საკუთარ თავს და სამყაროს გვერდიდან შეხედოთ. ხანდახან საჭიროა  საკუთარ პრაქტიკაზე დარწმუნდეთ, რომ ცხოვრებაში ყველაფერი გაცილებით მარტივია, ვიდრე თქვენ წარმოგიდგენიათ, რათა ახალ სივრცეებმა/ჰორიზონტებმა აღარ შეგაშინოთ, ხოლო მიმდინარე მოვლენებმა - წყობილებიდან არ გამოგიყვანოთ.

„დასახული მიზნისაკენ სწრაფვა-ეს ბუნებრივი საშუალებაა შეიცნოთ, რომ შენ გაცილებით მეტი ხარ იმაზე, რაც ჩვეულებრივ შენ თავზე ფიქრობ.

პრობლემა მხოლოდ იმაში მდებარეობს, რომ ყველას არ ძალუძს საკუთარი ჭეშმარიტი მიზნების და სწრაფვების ინტერპრეტირება. ზუსტად ამიტომ დავიწყე მოცემული ციკლის გადახარისხებით. თქვენ სულს ყოველთვის გააჩნია სწრაფვები, საკითხი იმაშია, შეგიძლიათ თუ არა მათი გაგონება.

დღეს მოდაა თავისუფლებაზე. ყველა ოცნებობს თვი დააღწიოს ოფისების, ფულის ან მაგალითად მშობლების „მონობისაგან“. მაგრამ თავისუფლების მოპოვების მიზანს არსად არ მიყავხართ. ზუსტად ამ ფორმულირებით და გაგებით. რამდენჯერ უნდა ანთხიოთ შუბლი ერთი და იგევე პრობლემას?

მიზნებს ვაბრალებთ, როდესაც სინამდვილეში არ ვიცით შინაგანი ხმის მოსმენა.

„აბსოლიტური თავისუფლება არ არსებოსბს, მაგრამ არსებობს  გადაწყვეტილების მიღების თავისუფლება   და რის  შემდეგაც მხოლოდ შენი არჩევანით ხარ შებოჭილი.

რას ნიშნავს ეს?

არსებობს მხოლოდ არჩევანის თავისუფლება და ეს ყველაზე დიდი საჩუქარია რომელიც კი არსებობს. უკვე გვაქვს. თავისუფლება - ეს ის არ არის, რაც უნდა მიაღწიო. ერთად ერთი თავისუფლება რეალურად არსებულიდან (და არა ილუზორული) - უკვე  არის. ჩვენ შეგვიძლია მიმართულების არჩევა და ამ მიმართულებით მოძრაობა. ჩვენ შეგვიძლია მიზნის დასახვა და მისი მიღწევა, ამ პროცესის მეშვეობით საკუთარი თავის ზრდის და განვითარების განხორციელებით. ჩვენი არსება ვითარდება არა თავისუფლებით (როგორც მოვემულობა) არამედ ზრდით როგორც ფიზიკურად, ასევე მენტალურად, როდესაც მოძრაობის სიჩქარეც მნიშვნელოვანია.

ჩვენ ხვთაებრივი უფლება გვაქვს მონიჭებული ავირჩიოთ მოძრაობის მიმართულება, რომელიც, მაგალითად, ცხოველებს არ გააჩნიათ, ისინი დაპროგრამებული ინსტინქტებით იმართბიან. ჩვენ გვაქვს უფლება გადავწყვიტოდ თუ რას მიუძღვნად ჩვენი ცხოვრება.: სამყაროში მოგზაურობას, ოჯახის შექმნას, ბიზნესის განვითარება თუ შემოქმედებას.

და აქ ერთი პატარა ნიუანსია: ვინ თქვა, რომ ჩვენ მხოლოდ ერთხელ შეგვიძლა ცხოვრებაში მიმართულების არჩევა?

ჩვენ გამუდმებით ვაკეთებთ არჩევანს. ყოველდღე. თუ დღევანდელი დღე გუშინდელის მსგავსად გაივლის-ესეც არჩევანია. უბრალოდ ერთ დილას შეიძლება ადგე და სხვა არჩევანი გააკკეთო. ახალი მიზანი დასახო და მისკენ გაემგზავრო.

მაგრამ არის კიდევ ერთი ნიუანსი და ამჯერად არც ისეთი მომხიბვლელი: მთელი სამყარო დუალურია და ყველა ცნებაზე არსებობს მისი მოპირდაპირე, რომელთა შორის, როგორც წესი, ძალიან ვიწრო ხაზი გადის.  რაც უფრო შორს გადიხართ თქვენ მისწრაფებებში, ხაზი მით უფრო ვიწროვდება. ის მხოლოდ ოსტატების მზერისათვის არის შესამჩნევი, რადგან მათ ძალუძთ ამ ხაზების შეგრძნება.

მაშ ასე. საკუთარი მიზნის არაერთჯერადი დასახვის (არჩევანის გაკეთების)  ღვთაებრივი საჩუქრის  (საშუალება რადიკულურად შეცვალოთ თქვენი ცხოვრება) და საქმის შუაში მიტოვების, დაუსრულებლობის და ცანცარის შორის ზუსტად ის ძალიან წვრილი ხაზი რომ გადის. შეუმჩნეველი. მაგრამ ის არის.

და იცით ოსტატობა რაში მდგომარეობს?

ოსტატმა საკუთარი თავი თვითონ აირჩია (შექმნა).

მას არ ეშინია ახალი ცდის და მარცხისაც არ ეშინია.

და თუ წაიქცევა  - ხაზს არ ადანაშაულებს. და არც იმას, ვინც ეს ხაზი აჩვენა .

ის დგება და გზას აგრძელებს (თან არ ივიწყებს, რომ ოსტატია;)

...

კიდევ მინდა რამოდენიმე სიტყვა „დიდი ოცნების“ კომპლექსის შესახებ დავწერო.

ბოლო წლებში, შესაბამისი ლიტერატურის მოზღვავების ფონზე, ძალიან გავრცელდა „ცხოვრების უმთავრესი მიზნის“ კომპლექსით დაავადება. სინდრომი - ადამიანი იტანჯება თემაზე, რომ მას არ გააჩნია „ცხოვრების ყველაე მთავარი მიზანი“. თანაც წლებია იტანჯება.

მხედველობაში არ მივიღებ მათ ვისთვისაც ტანჯვა არჩევანია და ამით სიამოვნებას ღებულობს, დანარჩენს კი გეტყვით:

1. დაიკიდეთ/მოეშვით ტანჯვას

სანამ თქვენ ყველაფერზე განიცდით, მითუმეტეს ქრონიკულად -თქვენი შანსი, რომ  ახალი ცხოვრება დაიწყოთ, ნულის ტოლია. ჩემი რეკომენდაცია იქნება განულება და სიცილის თერაპია, რადგან ჩოჩორი უნდა იყვე, თანაც ბრმა-ყრუ, რომ ცხოვრების სიხარული და შეუფასებელი არჩევანის უფლება შიშებზე „მე არ მიცდია, მაგრამ დარწმუნებულად ვეჭვობ“ ანაცვალო. და თუ თქვენთვის აბსურდის შეცნობა შინაგანი შეუკავებელი სიცილით მოვა -თავს გაცილებით უკეთ იგრძმობთ. და კიდევ, დაუჯერებელი ბრიყვი უნდა იყვე, რომ წაქცევის გეშინოდეს.

ვარდნა, სვათაშორის, ისიც ფრენაა.

2. დასახეთ მიზანი და მოძრაობა დაიწყეთ.

თქვენ თვითონ აირჩიეთ, დასახეთ ! ნუ ეძებთ.

იმის რჩევა, თუ როგორ აირჩიოთ და მიზანი დასახოთ არ იქნება სწორი, რადგან ეს ძალიან ინდივიდულაური პროცესია, რომელიც პირველ რიგში თქვენ თავთან დამოკიდებულებით გამოიხატება. და მაინც, შემდეგ შეხვედრისას, მოვყვები მასზე, თუ როგორს ვხედავ გარშემო სამყაროს და რას ვეყრდნობოდი საკუთარი ორიენტირების დასახვისას.